Stara kobieta w Bruch – wspomnienia wykraczające poza ludzkie życie

Szła cicho, tak cicho, jak żyła całe życie, niedaleko rzeki, która płynęła przez dziesięciolecia
brzegi i rozmywały się wokół ich podwórka. Czasem udawało jej się usłyszeć odgłosy dochodzące z kuchennego okna, kiedy trzymała wiadro na mleko.
Ale to było kiedy była młoda i nie była ślepa. W miarę jak jej wzrok się poprawiał, zaczęła widzieć. I spojrzała w górę i w dół rzeki, zobaczyła, jak wije się przez wieki,
ludzie z różnych kultur i epok, przybywający i odpływający wraz z rzeką.
Odczuwała ograniczenia lat wojny i ograniczenia wynikające z kołchozów, które przejęły odziedziczony po rodzicach kawałek ziemi i uprawiały na nim warzywa, co
nie podobało jej się. Kiedy staruszka zmarła w Bruch, nie była sama. Ruth trzymała ją za rękę i zwilżała usta, bo przez wiele lat dostarczała starej kobiecie pożywienia, prawdziwego
i fałszywe wiadomości z regionu i ze świata.